نظامی گنجوی

 

 

 

 

یکی مرغ بر کوه بنشست و خاست

 

بر ان که چه افزود و زان که چه کاست

 

 

 

من ان مرغم و این جهان کوه من

 

چو رفتم جهان را چه اندوه من

 

 

 

 

 

الهم ارزقنی شفاعته الحسین یوم الورود

 

 

 

برای رضای بروسان

 

 

برای رضای عزیز

برای خودم و تمام دوستان مشترک

 

 

 

 

ای خوب نرو بمان گرفته  است دلم

از همهمه ی جهان گرفته است دلم

ای شاعر شعر های ایینه به دست

برگرد و غزل بخوان گرفته است دلم

 

 

 

ای کولی در به در گرفته است دلم

در فصل گل و تبر گرفته است دلم

بارانی چشمها به من میگویند

ابری شده ام  اگر گرفته است دلم

 

 

 

ای شاعر شعر های زیبا رفتی

با دیده بسته یا که بینا رفتی

گویا که به مجتبی رسیده بی تو

ارثی که یتیم از پی بابا رفتی

 

 

 

تا لحضه اخر تو ببین همسر را

تنها نگذاشت کودک و مادر را

بی لیلا و بدون الهام چه تلخ

می خواند بروسان غزل اخر را

 

 

 

در جلوه گری شبیه بیتابی ماه

میخواند برسان غزلش را ناگاه

در حیرتم از خوب و بد اخر کار

لا حول و لا قوه الا بالله

 

 

 

ما ره گذریم و در گذر جا ماندیم

بی همسفریم و در سفر جا ماندیم

هرچند که ره روان گذشتند ولی

ما در خم کوچه هنر جا ماندیم

 

 

 

ما بی خبریم و بی خبر می مانیم

اهل هنریم و بی هنر می مانیم

تنها دو سه روز تا سفر مانده رفیق

 دریاب که بی زاد سفر می مانیم

 

 

 

 

اللهم ارزقنی شفاعته الحسین یوم الورود

 

 

 

 

 

غلام رضا بروسان در گذشت

 

 

 

 

 

 

 

جهان دری است که به رفتار باد می گردد

غلام رضا بروسان در گذشت

خبر به همین کوتاهی بود و غافلگیر کننده

وتمام

 

یکی از دوستانت بود و حالا نیست به همراه همسر ودخترش و حالا هیچکدامشان نیستند

بغض گلویم را میخاراند وانگشتهایش را بر تارهای حنجره ام می فشارد

می خواهم گریه کنم اما چشمهایم یاری نمی دهند

ونمی دانم اگر اشکی بیاید باید برای که بریزم حسین علیه اسلام رضا یا خودم

 

 

رضا جان تنها کاری که می توانم برایت انجام بدهم این است که اینجا بنویسم

 رضای بروسان هم رفت

نثار روحش فاتحه و صلوات

 

 

 

اللهم ارزقنی شفاعته الحسین یوم الورود

 

 

چهار رباعی

 

 

عرض ارادتی به ساحت مقدس سید الشهدا علیه السلام

 

 

 رباعی

گل واشد و عندلیب قران می خواند

 

محبوب دل حبیب قران می خواند

 

در گرمی بازارچه هلهله ها

 

یک زمزمه غریب قران می خواند

 

 

 

 

 رباعی

سرگشتگی ثبات را می دیدم

 

پژمرده گل حیات را می دیدم

 

اب از لب تشنه ام به جوش امده بود

 

من سوختن فرات را می دیدم

 

 

 

 

 رباعی

هر دلشده ای دل به هوایی دارد

 

چون قبله نما دیده به جایی دارد

 

در راه طلب خوف و خطر بسیار است

 

خوشبخت کسی که کربلایی دارد

 

 

 

 

 رباعی

خونین جگرم   چشم تری میخواهم

 

بی بال و پرم   بال و پری میخواهم

 

مولادل من کرب و بلایی شده است

 

از لطف تو اذن سفری میخواهم

 

 

 

 

 

 

اللهم ارزقنی شفاعه الحسین یوم الورود

 

 

اسلام علیک یا ابا عبدالله

 

 

 

ما عبد حسینیم و چنین اقایی

 

 

 گر دست غلام خود نگیرد عجب است

 

 

 

 

 اللهم ارزقنی شفاعته الحسین یوم الورود

 

 

یا حسین

 

 

 

 

اسلام علیک

 

یا اباعبدالله الحسین علیه اسلام

 

 

 

 

 

 

ما را سری است با تو که گر خلق روزگار

 

دشمن شوند و سر برود هم بر ان سریم

 

 

 

 

 

 اللهم ارزقنی شفاعته الحسین یوم الورود